Nasza Historia...

Oliwka urodziła się 29.01.2008r . poprzez poród naturalny. Dostała 10pkt. Rozwijała się prawidłowo, pomijając częste infekcje dróg oddechowych. Co prawda zaczęła chodzić i mówić z niewielkim opóźnieniem, jednak pediatra wciąż uspokajała, że tak się zdarza, że dzieci rozwijają się rożnie. Kiedy Oliwka miała 1,5 roku przestała jeść. Z dziecka które uwielbiało ziemniaki, mieso, warzywa, zaczęła jeść tylko jajka, parówki, słodkie bułki i serki. Myślałam, że jej nie minie. Nie mijało. Zaczęłam nachodzić pediatrę, zaniepokojona. I znów słyszałam, że wszystko dobrze, że dzieci tak mają, że wyniki krwii są dobre więc nie ma co panikować. Wiosną tego roku zapisaliśmy Ją do prywatnego przedszkola, z nadzieją że przy innych dzieciach zacznie jeść. Nie udało się. W tym czasie poraz pierwszy padło słowo autyzm. Pediatra to stwierdziła na podstawie tego, że mała płakała zawsze wchodząc do jej gabinetu. Szczerze? Nie uwierzyłam w to. Przecież to nie możliwe. Takie żywe i radosne dziecko ma autyzm? Absolutnie nie! Jednak ciągłe nie jedzenie Oliwki zaprowadziło nas do psychologa, który na pierwszej wizycie powiedział: taki żywioł i autyzm? Wykluczone.

Od września Oliwka poszła do publicznego przedszkola. I się zaczęło. Ciągłe wezwania do dyrektorki, nie dawali sobie z nią rady. W końcu 5.10.2011 usłyszałam od pedagoga z przedszkola - Pani dziecko ma cechy autystyczne. Świat mi zawirował. Panie zauważyły u Oliwki:
- wyłączanie się
- samookalecza się, drapie do krwii gdy coś jest nie po jej myśli
- bawi się sama, nie siada z dziećmi
- na rytmice zatyka uszy krzycząc że boli ją głowa
- nie reaguje na swoje imię
- na spacerze oddala się od grupy, chodzi swoimi ścieszkami
- jest agresywna w przypływie złości, bije, gryzie, krzyczy
- zdarza się, że w kółko powtarza jedno słowo lub zwrot

Większość z tych objawów widzieliśmy wcześniej, ale nie łączyliśmy ich z autyzmem. Ja myślałam, że Oli jest poprostu rozpieszczona i dlatego wszystko musi być tak jak Ona chce. Drapanie do krwii zdarzało Nam się bardzo żadko, w przedszkolu codzień. Więc pytam pedagogów w przedszkolu dlaczego w domu nie mamy z nią takich problemów. Słyszę, że w domu jest mniej bodźców które autystyka drażnią. I że od teraz Oliwka ma chodzić do przedszkola tylko na godzinę dziennie, bo Panie sobie z nią nie radzą. Wychodzę z przedszkola ze łzami w oczach. Co teraz? Dlaczego właśnie Oliwka? Dlaczego właśnie My? Co robić? Gdzie się udać po pomoc? A może to pomyłka?

Wracam do domu, kładę się na łóżko, patrze w sufit i płaczę. Dzwonię do męża, który za chwilę już jest w domu. Rozmawiamy, milczymy. Oboje przerażeni tym co się dzieje i ma się dziać. Mija godzina, czas iść po Oliwke. Wesoła i szczęśliwa wybiega z sali. I to dziecko ma autyzm?

7.10.2011, piątek. Kolejna wizyta u psychologa, ponieważ chodzimy tam co tydzień. Mówię co usłyszałam, potwierdza. Kolejny raz słyszę SPEKTRUM. Ale już jakoś byłam na to gotowa i przyjęłam to "na klatę". Psycholog kieruje nas do psychiatry, sprawdza terminy. Wolny dopiero na luty!! Błagam o szybszą wizytę, choćby prywatną. Jednak znalazł się wolny termin i nie prywatnie. Na 19.10.2011. Czekamy...

Po weekendzie mają do nas dzwoni z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, umówić spotkanie na diagnozę.

Ale co dalej?